2.3 De Derde Zus
“Ge kunt wenen of ge kunt lachen,” zo sprak de techneut.
Hij pauzeerde even.
“Ik kies lachen.”
Het is 19u45 en we zijn halverwege de les van deze week.
—
Vorig schooljaar zaten er drie zussen in de houtles: De Zwangere, de kinesiste en nog één. Die laatste deed iets in de IT en werd dus gewoon de Derde Zus, bij gebrek aan duidelijker jobomschrijving. Wie dat oneerlijk vindt, moet eens aan een IT’er vragen om z’n job uit te leggen.
Juni vorig jaar, aan het einde van het eerste jaar, viel ons Fellowship of The Houtverwerking uit elkaar. En dus ook de drie zussen die zich destijds samen hadden ingeschreven. De Zwangere ging buitenschrijnwerk doen. Iets met een verbouwing. De Kinesiste verhuisde naar Nieuw-Zeeland. Dat vond ik een overdreven manier om te zeggen dat houtverwerking niet je ding is. En de Derde Zus, die besloot om in het tweede jaar Plaatmateriaal te gaan doen, net zoals ik.
Zo zaten De Derde Zus en ik nog steeds wekelijks samen in de houtles, als een soort Frodo en Sam. De cursus plaatmateriaal, had ik naderhand bedacht, was sowieso dat eindeloze stuk in de film waar ze door die moerassen dwaalden.
Die vergelijking werd helemaal gek toen de Derde Zus vertelde over het afscheidsfeest van haar zus, voor die naar Nieuw-Zeeland trok. Het thema: ‘disco-Lord of the rings’. Soms kent de menselijke creativiteit geen grenzen. “Ik ga als disco-Sauron,” voegde de Derde Zus eraan toe, alsof dat ieders logische favoriet was.
Aanvankelijk had ik mijn twijfels over dat kostuum-idee. Maar in de aanloop naar het feest gaf ze steeds meer details vrij over haar outfit en hoe ze het aan zou pakken. Iets met die toren en dat oog op haar hoofd. En veel glitters.
Zo verdwenen ook mijn twijfels. Ik wist het zeker: dit was een slecht idee.
De les na het afscheidsfeest toonde ze me trots een foto op haar telefoon. Met papier-maché ziet alles er altijd een beetje gesmolten uit, bedacht ik toen. Maar ze had er wel haar werk in gestoken. Tijd en moeite, dat straalde van de foto af: hier was veel energie in gekropen.
—-
Samen met de Derde Zus, de Techneut en twee andere verloren zielen maakte ik dit jaar een werktafel uit plaatmateriaal. Dat liep niet van een leien dakje. Elke les liep er wel iets mis. Dat was niet plezant, want op het einde van dit jaar zou een collega-cursist die werktafel effectief kopen. Voor 300 euro ofzo. Gene zever.
Ik had zelf ook nog even getwijfeld om die werktafel aan te schaffen, maar uiteindelijk toch de kelk laten passeren. Daar ben ik al een heel schooljaar dankbaar om. Bij elk fout geboord gat, krasje of vergetelheid kromp ik in elkaar. Als het over schaamte en verlies gaat, kan ik heel empathisch zijn.
We maakten veel fouten.
Doorgaans bestond drie kwart van de les uit het rechtzetten van wat iemand anders de vorige les argeloos had verprutst. Dat werd steeds met de mantel der liefde bedekt. Maar na een tijdje zag ik toch een patroon:
De Derde Zus.
De Derde Zus was een goedlachse vrouw. En met de gulle glimlach verbroddelde ze elke week een deel van ons werkstuk. Nooit iemand gekend die zo sympathiek schuldig kan kijken.
Het summum was misschien wel toen ze in haar eentje een hele les lang hopen lamello-gaten* had geboord. Die waren allemaal mis. De week erna waren ondergetekende en een collega drie uur bezig met corrigeren. Zij was er niet.
___
In de les van deze week was het opnieuw prijs. Grandioos prijs.
Het was al een chaotische les, want Beatrijs, de Oude Verwarde Vrouw, was na 2 maanden afwezigheid plots toch weer opgedaagd. Ze stelde aan iedereen overbodig ingewikkelde vragen. Vooral aan leraar Jeroen. En vooral over scharnieren. En we hadden al een hele les over scharnieren gehad. Iedereen trok wit weg wanneer er nog maar een deur openging.
Om 19u40 sloeg het noodlot toe. Terwijl ik samen met de cursist-koper van onze werktafel de sokkel van onze werktafel in elkaar lijmde, was er plots paniek bij een ander deel van ons team. Het team met de Derde Zus.
Tijdens het lijmen van het werkoppervlak hadden ze te veel tegelijk willen doen. Plots was dat geen rechthoek meer, maar een parallellepipidum. Leraar Jeroen werd erbij geroepen. Die zag de situatie en ging abrupt in hyperfocus.
Niemand durfde nog iets zeggen. Veertien spanvijzen extra werden erbij gehaald. Zenuwachtig geklop met een hamer. Oude Verwarde Beatrijs die een vraag komt stellen over scharnieren.
Leraar Jeroen die met een onmenselijke hoeveelheid geduld zegt dat het nu het moment niet is.
Het geluid van een krakende, barstende houtplank.
Lijm. Heel veel lijm.
Lange stilte.
De cursist koper: “Zeg euh, over die aankoop van die werktafel.”
De techneut keek me aan, recht in de ogen.
“Ge kunt lachen of ge kunt wenen.”
Hij koos lachen.
_____
*Lamello heeft niets te maken met labello. Zoiets leer je dan op de houtles.