3. Mindgames
In de les van deze week spelen leraar Ruben en ondergetekende een psychologisch spel op het scherp van de zaagsnee.
“Buikgriep.” zei leraar Ruben droog. Ik keek hem onderzoekend aan. Sprak hij de waarheid? Was hij effectief ziek vorige week? Of had hij deze nieuwsbrief ontdekt en was hij daar aan onderdoor gegaan? Had ik die mop over een gebrek aan verbinding niet mogen maken? Die kon ik toch niet laten liggen? En die ging zelfs over Marc, de vorige leraar!
Doorvragen over die griep, Ruben. Een verzinsel houdt geen stand als je doorvraagt. Misschien was hij gewoon Echt Ziek.
“De lange of de korte versie?”
Een lichte aarzeling. “Euh, 3 dagen.”
Aarzelde hij door mijn vraag? Of omdat hij stilaan struikelde over zijn web van leugens. Iedereen kent toch de korte en lange versie van de griep?
Kort: alles eruit langs de snelste weg. Efficiënt, onverbiddelijk en morsig. Yoghurtjes als enige houvast. Maar op anderhalve dag ben je ervan af.
Lang: pijnlijk langzaam. Niet alleen je ingewanden drijven alles af. Het moet er ook uit via de poriën. Koortsig, badend in het koud zweet. Duurt gauw een week. Ideale combo met Netflix. Ik bedoel VRT MAX.
Een buikgriep van 3 dagen, dat is mossel noch vis. Verdacht, maar ik besloot Ruben het voordeel van de twijfel te geven en lachte minzaam. “Aan de arbeid!” riep ik tegen mijn innerlijke zelf en ik nam mijn vouwmeter ter hande.
De houtbewerkingsbusiness is er eentje van millimeters. Ik haalde de twee balkjes uit de voorraad die ik vorige les had gezaagd. Net toen verscheen de leraar uit het niets (A wild Ruben appeared!). “Er zit verschil op,” zei hij vastberaden. “Ze zijn niet even lang.” Zag ik enig triomfalisme in zijn blik? (Ruben used confusion!) Ik tuurde naar de twee onooglijke balkjes en krabde in mijn haar. (It’s super effective!)
Ik legde de houtstukken naast elkaar en bracht mijn oog tot op 2 centimeter van de uiteindes. “Anderhalve millimeter,” zei Ruben droog, terwijl hij zijn eigen vouwmeter ostentatief op beide stukken legde. “Je moet dat wegdoen, anders gaat je kader scheef staan." Een scheve kader is het heuptasje van de houtbewerking. Daar wil je niet mee gezien worden.
“Je kan dat machinaal aanpassen, maar dan ga je drie kwartier bezig zijn. Je doet het beter met de hand.”
Dit was een cruciaal moment. Ik bestudeerde Rubens mondhoeken aandachtig. Ontwaarde ik een grijns vol wraakgevoelens? Wrok over de nieuwsbrief die nu gebotvierd kon worden? Ruben wandelde argeloos weg en ik ging aan de slag met sergeanten en zaag-geleidende balkjes om 1,5 millimeter hout te verwijderen.
Krankjorum was het. 5,99 voor een kadertje in de Ikea. Aan dit tempo werkte ik voor een uurloon van 0,66 cent. Maar met een scheve kader was je de leproos onder de schrijnwerkers.
Onder het zagen keek ik rond in het leslokaal. We waren vandaag maar met 5 van de 15 cursisten. Ik hield een pauze. Slik. Zouden nog meer medeleerlingen deze nieuwsbrief op het spoor zijn? “Maar met 5 vandaag,” zei Ruben een kwartier later. “Het is raar, want op maandag en zaterdag zijn we nog altijd compleet.” Ik zette mijn meest onschuldige gezicht op. Wist ik veel dat het ergste nog moest komen.
Nog een kwartier later klassikale uitleg. Die eindigt Ruben met een mopje: “Wie wil kan ook iets voor Valentijn maken natuurlijk.” Ik spitste mijn oren. “Dan ga je pas verbinding hebben met je partner.”
Ik staarde hem met open mond aan. Had Ruben nu net de mop over houtverbindingen en menselijke verbinding uit mijn vorige nieuwsbrief nagebootst? Ik versteende en wist niet wat het ergste scenario was:
Had Ruben me helemaal door? Werd elke les vanaf nu een subtiel steekspel met referenties aan mijn vorige schrijven? Wisten ze in de houtles niet langer van niets?
Of was mijn verbindingsmop, waar ik vorige week nog zo trots op was geweest, in werkelijkheid een matig geïnspireerde woordspeling, waar de gemiddelde houtleraar elk schooljaar een keer of twee mee uitpakt? Maar ook niet meer, want anders wordt het afgezaagd. (afgezaagd, haha!)
Het draaide voor mijn ogen. De ondraaglijkheid van beide opties! Veel meer dan wat pennengaten en die anderhalve millimeter zaagwerk heb ik die les niet meer verzet.
In de houtles trachten we alles recht te schaven, maar het meest nog schaaft de houtles aan ons.
(Ruben hurt itself in its confusion.)
(Ruben fainted.)
“Een scheve kader is het heuptasje van de houtbewerking. Daar wil je niet mee gezien worden.” Liet me hardop lachen, bedankt!